το βιβλίο με τις υπογραφές

Ένα βιβλίο στον προθάλαμο, στέκει μοναχό, σαν στόμα ανοιχτό και μ'ένα χαμόγελο πλατύ σε καλεί, σε περιμένει.


Παρακαλώ κύριε! 
Πρώτα υπογράφετε στο βιβλίο και μετά εισέρχεστε (μια και για πάντα).


Και μόλις υπέγραψαν έγιναν αγάλματα.
Ο χρόνος σταμάτησε να κυλά.
Άραγε τα αγάλματα να περπατούν;
Να στέκονται ακίνητα, ξεκούραστα, λουσμένα στη λιακάδα;

Μα τι είναι εδώ; Σαν σε μουσείο μου φαίνεται. Μουσείο χωρίς ταβάνι.
Κι αυτά τα αγάλματα, πιο επικίνδυνα μοιάζουν από όσο πραγματικά είναι.
Πόσο πολλά....
Σίγουρα κάποτε ταξίδεψαν πολύ.
Κάποιος μου είχε πει πως αυτό το μουσείο όλο και μεγαλώνει.
Σαν όποιος να μπαίνει, ποτέ να μην ξαναβγαίνει.

Δεν θέλω να στεναχωριέσαι.
Εκείνα τα αγάλματα δεν έχουν ονόματα. Ούτε δανεικά, ούτε δικά τους.
Ό,τι είχαν το άφησαν απ' έξω.
Άψυχα είναι. Άχρωμα. Δεν έχουν να σου πουν πια.
Σταματημένα σε μια στιγμή που μόνο οι ίδιοι αναγνωρίζουν. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ τους παιδιά ή γέροι. Σαν πέτρες όμορφα άμορφα λαξεμένες.


Αντίθετα.
Μια σκιά πίσω από ένα παράθυρο στέκει ακίνητη κι αυτή.
Μα είναι ζωντανή.
Από φωτιά φτιαγμένη.
Κάπου κοιτάει.
Κάτι θα περιμένει.
Κι αν τα αγάλματα δεν πεινούν ποτέ, η πείνα η δική της μπορεί να σε καταπιεί.