Ξανά

Αυτό θυμήθηκα. Από εδώ το ξαναπιάνω.

Θυμάμαι τότε που σου είχα πει πως.. 
"αλλάζουν θέση οι πλανήτες και φορά...και σχηματίζουν τ' άστρα γέφυρα" 
"τα άστρα ζωγραφίζουν τον ουρανό" μου είχες πει..
μα καλά..ήταν δικά μας λόγια αυτά? μήπως κλεμμένες λέξεις? ...

Μετά πέρασαν αρκετοί μήνες. ωραίοι μήνες. και ένα απόγευμα, ήρθα χωρίς προειδοποίηση και σου είπα πως.. 
"Δεν παραδίνομαι στο εφήμερο...Το έχω ξαναδεί το έργο...Βγάζω για λίγο τα σταράκια μου και συνεχίζω ξυπόλυτος...Έτσι μόνο δεν αφήνω ίχνη...Και εξαφανίζομαι". Κάπως έτσι πρέπει να το είχα πει. Εσύ με κοίταξες με απορία. 
 " τι βλακείες λες .. τι σκεφτόσουν πάλι όλο το πρωί μωρό μου? καφέ να βάλω? "  είπες, ή κάτι ανάλογο. δεν θυμάμαι καλά πια. 
καφέ όμως δεν ήπια. και έφυγα. 
στην αρχή έφυγα και έπειτα εξαφανίστηκα. όπως ακριβώς το είχα πει. 
η συνέχεια δεν έχει ενδιαφέρον, αφού δεν υπήρξε συνέχεια. 

Από τότε πέρασε καιρός, μα στο ενδιάμεσο ξαναφόρεσα τα σταράκια μου. και όχι μόνο μια φορά.
Μέχρι που έφτασα στο σημείο να σιγουρευτώ ότι είχε δίκιο ο τύπος στο χαζό παιδί. 

αγάπη?

χα,χα,χα

που?

χμ..

λες?

ίσως.....

Αφαίρεσα το ίσως και συνέχισα ξυπόλυτος. 

(Που και που, τα βράδια, ρίχνω στα κλεφτά και καμιά ματιά στον ουρανό. Μήπως και τα άστρα σχηματίσουν καμιά γέφυρα..)