Μαζί της

Σταμάτησα για μια στιγμή και κοίταξα πίσω μου χωρίς να αφήσω το χέρι της.

Εκείνο το βουνό πόσο όμορφο έμοιαζε από μακριά. 

Εκατοντάδες αστέρια είχαν κολλήσει πάνω του. Τρεμόπαιζαν. 

Το κοίταξα κι αναρωτήθηκα πώς κατάφερα και κατέβηκα από κει πάνω. 

Τόσα χρόνια είχα κατασκηνώσει στην πιο απομακρυσμένη, στην πιο παγωμένη του κορυφή. 

Είχα παγώσει.

Πόσα χρόνια παγωμένος..

Κι ύστερα η θάλασσα. Εκείνη απέναντι από το βουνό. Ποτέ μου δεν της έδωσα σημασία από κει ψηλά. Δεν την έβλεπα. Ίσως να είχα πιστέψει πως δεν υπάρχει πια. Μα πώς θα μπορούσε μια πόλη να έχει και θάλασσα και βουνό;  το ένα δίπλα στο άλλο. το ένα μέσα στο άλλο. 

Είναι δίπλα μου.

Είναι Αυτή.

Συνεχίζω και κρατάω το χέρι της. 

Έχει παγώσει το χρόνο.

Έχει ζεστάνει εμένα.

Δεν ξέρω πως τα κατάφερε.

Μα δεν αναρωτιέμαι πια..

Κάποτε θα συνέβαινε...........................................................................................................................