..κι όταν περνάει το κακό είναι σαν να ανοίγει ο ουρανός μετά την καταιγίδα.
Σαν να πέφτεις σε γλυκό βαθύ ύπνο, ύστερα από την πιο κουραστική μέρα που είχες ποτέ.
Πέρασαν οι εποχές που είχα ένα σωρό άγνωστες λέξεις.
Κι η ζωή που δεν μου βγαίνει και ο κόσμος ο φθηνός και όλα τα παράπονά μου που εξανεμίζονται με ένα δικό σου ξόρκι.
Κι έτσι σε παρατηρώ, πώς μου μαθαίνεις κάθε μέρα να μετράω ξανά τα ολόκληρα και να ενώνω όλα εκείνα τα -ακόμα- μισά.
Και μέρα με τη μέρα, θα πάψω να γκρινιάζω, ακολουθώντας τη δική σου χαρά, μπαίνοντας στο δικό σου χορό.
Θα πιάνω τα βήματα σου μα δεν θα ξεχνώ να με αφουγκράζομαι.
Να βρω και το δικό μου ρυθμό.
Όπως το πιάνο που χορεύει σε ένα ρυθμό που πηγάζει μοναχά από μέσα του.
