Δωμάτιο μαγικό

... και έτσι δημιουργήσαμε το πίσω δωμάτιο.

Το πίσω δωμάτιο...
που κρύβει μέσα του...
Διαμαντάκια θαυμαστά κάθε εποχής του χρόνου
Πραγματάκια μικρά που βρίσκουμε στο διάβα μας
Νότες που περνούν μέσα από τα αυτιά μας και φτάνουν ως την καρδιά μας

Εκεί κρύψαμε την πρώτη μας συνάντηση
Εκεί θα μας περιμένουν πάντα και όλες οι επόμενες.

Το πρώτο μας φιλί δεν βρίσκεται σε βάθρο προς επίδειξη.
Είναι διάχυτο παντού, το νιώθεις σε κάθε πιθανή γωνιά του δωματίου.

Τα πρώτα μας χιόνια. Σαν τα φιλιά και οι αμέτρητες νιφάδες που χορεύουν στον αέρα.
Τα πρώτα λαμπιόνια που είδαμε και όλα τα επόμενα, τα πολύχρωμα.

Η πρώτη άνοιξη
Κι ένα ατελείωτο καλοκαίρι που νομίζαμε πως δεν χωρά πουθενά!

Τα πρωτοβρόχια κι ένα κίτρινο φθινόπωρο, ολόδικο μας.
Άραγε που θα μας βρίσκει η 17η Νοεμβρίου κάθε χρόνο;

'Ολα χωρούν μέσα στο πίσω δωμάτιο.
Αυτό που δεν γνωρίζει χρόνο.
Εκεί μέσα, που μένεις πάντα ο ίδιος.
Εκεί ξαναζείς.

Κι αυτό θα είναι το μυστικό μας.
Αυτό θα είναι το μαγικό μας.
Θα γυρνάμε την πλάτη σε αυτούς που θέλουν να κλέψουν έστω και μια ακρούλα από το χαμόγελο μας.
Γιατί όλα τα χαμόγελα μας, είναι πολύτιμα και μοναδικά.
Και όλα φυλαγμένα στο πίσω δωμάτιο.
Ένα προς ένα.

Γιατί οι ιστορίες μας, διάλεξαν άλλους δρόμους, αλλιώτικους.
Δεν θα διασταυρωθούν ποτέ και με καμιά πεζή πραγματικότητά σας.

Αλώβητοι στο χρόνο, σε τόπο δικό μας, υπάρχουμε και προχωράμε... και.. κοίτα!... τα χρωματιστά λαμπάκια άρχισαν να αναβοσβήνουν και φέτος!

"Τις πιο μεγάλες νύχτες του χρόνου, θα τις ζούμε πάντα μαζί".

only time

Ποιος μπορεί να πει.. τι..
Ο χρόνος μόνο.
Οι στιγμές μιλούν.

Ο καπνός σε εκείνο το μπαρ...
Οι μαύρες τρύπες που στριφογύριζαν πάνω στα θολωμένα τζάμια του αυτοκινήτου...
Μια θάλασσα επιβλητική, που σου υπενθύμιζε ήρεμα πως πρέπει να τη σέβεσαι...
Τα παπούτσια που το πρωί πατούσαν στο βορρά, το απόγευμα περπατούσαν στο νότο...

Οι τέσσερις εποχές γεμάτες από μας.

Η αόρατη ζάλη
Το σταμάτημα του χρόνου
Μπλέξαμε...


............................................................................................................................................ 
- Θυμάσαι εκείνο το βράδυ;
- Τι θυμάσαι από εκείνο το βράδυ;
- Ποιος μιλάει τώρα εγώ ή εσύ;
- Κι οι δυο.
- Το ίδιο είναι.
- Τι θυμάσαι λοιπόν;
- Εσένα. Θυμάμαι εσένα να μιλάς και γω να σε βλέπω δίπλα μου... σε χρόνο μέλλοντα..
- Εξακολουθητικό..
- Ποιος μιλάει τώρα, εγώ ή εσύ;
- Το ίδιο είναι.
............................................................................................................................................

Πόσο ωραία θα 'ταν, να έμοιαζαν όλες οι Κυριακές έτσι... αργές...
(είπε και αγάπησα τις Κυριακές. όχι όλες. τις έτσι.. τις αργές..)                                                      

το όνομα σας.

Βρε παιδιά... σε αυτή την ταινία γιατί είστε όλοι κωμικοί;

κι αν είναι έτσι, γιατί δεν γελάμε μαζί σας;

Μήπως να είστε τραγικοί;

κι αν είναι έτσι, γιατί δεν κλαίμε με τα χάλια σας;

χμ.. αποτυχία..

αποτυχημένοι μάλλον θα είστε.

καλύτερα να αλλάξετε επάγγελμα.

χμ...  ακόμα καλύτερα, αλλάξτε σώμα, μυαλό, υπόσταση..

χμ.. πολύ καλύτερα, εξαφανιστείτε.

απαλλάξτε μας και απαλλαγείτε.

Χοντρόπετσα, παχύδερμα, ευτραφή όντα ως είστε και καταφέρνετε και γελάτε με τους άλλους;

σταματήστε να κουνάτε και το δάχτυλο επιδεικτικά και ορίστε... καθίστε να φάμε!

βάλτε κάτω το κεφάλι και μπουκώστε το στόμα σας. 

έτσι μπράβο.

να φάτε, να σκάσετε! 

χμ..

εκείνος ο μάγειρας που στέκει στη γωνία ακίνητος, άραγε να δοκίμασε από το φαγητό του;

Σσσσσσς σιωπή. Να είστε σιωπηλοί.

κι η σιωπή πρέπει να τραφεί. κι αφού πια χορτάσει να πάψει κι αυτή.

Να δώσει τη θέση της σε μια ζωή ανάλαφρη που επιπλέει στον αέρα.

Φαντάσου χιλιάδες ζωές ανάλαφρες να επιπλέουν στον αέρα...

Χειμώνιασε.. κι ας μην βλέπετε ακόμα τα χιόνια που θα σας θάψουν.

τέτοιες χαρές δεν προαναγγέλονται.

αφήστε τις ταυτότητες σας καταγής. όλες. αληθινές και ψεύτικες. κατάσχονται. ετεροπροσδιοριζόμενοι τίποτες.

Το όνομα σας.

                                                                                                        

                                                                                        Ζαν Μαρί Ντεκαπάζ ντε λα Καργιόλ

                                                                                                                    καλοκαίρι του 2019

Όμορφοι και ηττημένοι

Χρόνος άχρονος
Κι ένας χάρτης δίπλα
Σημείο 0... κι όλα απ' την αρχή
Το Ναι, το Όχι κι αυτοί που τα μισούν
Ένα παράθυρο στον πιο ψηλό τον πύργο
Κι ένας ωκεανός
Η θάλασσα φούσκωσε
Θα ήθελα να μπορούσα να ακούσω τον δεκάχρονο εαυτό μου. Θα τον αναγνώριζα άραγε;


Και ξαφνικά είδε μπροστά του μια τεράστια ταμπέλα που προειδοποιούσε: ΟΡΙΟ 40.
Κάποιος είχε βάλει όριο τα 40.
Ποιος και γιατί;
Να 'ταν λες ο ίδιος του ο εαυτός; Του έπαιζε παιχνίδια το μυαλό του;
Ίσως ήταν κανένας καινούριος νόμος που αγνοούσε...
Ποιος ξέρει..
Μικρή σημασία έχει.
Καθότι ήταν πια ξεκάθαρο και επιτακτικό. Μέχρι τα 40. Τελεία και παύλα.-


Όσες φορές έχασε την πίστη του, μέσα σε ένα βιβλίο την ξαναβρήκε.
Κι όσες φορές νόμιζε πως πίστεψε σε κάτι, μερικές σελίδες τον ξαναέριχναν σε πελάγη δυσπιστίας. 


Φαίνεται ανεξάντλητος. Τον θαυμάζουν.
Μα μην θεωρείτε πως είναι κιόλας.
Αυτό που είναι τέλειο, δεν είναι άπειρο.

Όμορφος και ηττημένος. 

https://pixels.com/featured/lighthouse-shining-over-stormy-ocean-john-m-lund-photography-inc.html

Ξοψρ σω ηδκψ δβψ!

Μια ατιμία ίσως διέπραξα όλα αυτά τα χρόνια. 
Είπα στους άλλους, όλα εκείνα που γύρευαν να ακούσουν.
Άκουσα όσα ήθελαν να μου πουν.
Μια ατιμία βάναυση προς εμένα.
Μια προσφορά άθλια προς αυτούς.


Κι όσο για την υπεροχή;
Λένε πως αν τη διαλαλείς, την χάνεις.
Μα μην τους ακούσεις.
"Λίγοι" είναι.
Ισχνοί.
Πενθούν μπροστά στην μοναδικότητα σου.

κι όσοι νομίζουν πως επειδή κινούνται, προχωρούν...
κύκλο κάνουν, γύρω από το τίποτα τους.
Να τους λυπάσαι.

Εσύ τα έφτιαξες όλα.
Εσύ κι αν θελήσεις, τα χαλάς.

εσύ..

Duende

Πέντε αισθήσεις που συγχρονίζονται.
Την βλέπω, την ακούω, την νιώθω...
Συχνά μου προκαλεί αμηχανία.
Η ύπαρξη της με μαγεύει.


Τον παρατηρούσα τον κόσμο γύρω μου. Δεν είχε σχήμα ποτέ. Δεν έβγαζε νόημα. Μικρά μικρά κομματάκια που προσπαθούσα να τα ενώσω, μήπως και σχηματίσω μια τελική εικόνα.
Κακόγουστο κολάζ.
Περιφερόμουν, έδινα σημασία σε ασήμαντα...ερημιά..απογοήτευση.
Κι έπειτα σταμάτησα να παρατηρώ.
Αισθάνθηκα πως αυτός δεν ήταν ο κόσμος μου. Ξεκούρδιστες νότες παντού. Τον απέφευγα.
Έβγαινα έξω μόνο όταν οι δρόμοι ησύχαζαν και όλα γίνονταν πια υποτονικά.

Ωστόσο, πάντα ένιωθα πως κάποια στιγμή, δυο κόσμοι θα συναντηθούν.
Πως κάπως, εγώ κι εσύ, θα μπορέσουμε επιτέλους να αναπνεύσουμε τον ίδιο αέρα.


και μου είχε πει κάποια στιγμή ένα χελιδόνι πριν αποδημήσει:" Όταν κάποια στιγμή βρεις το άλλο σου μισό, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να ξεχάσεις τον ελλιπή εαυτό σου όπως τον όριζες ως τότε. 
Όταν οι δυο κόσμοι γίνουν ένας, το παλιό, ψεύτικο, μισό, "εγώ" σου, θα αντισταθεί. Θα παίξει ύπουλα. 
Μα μην φοβηθείς. Δεν έχει τύχη καμιά. 
Το σημείο μηδέν θα έχει αλλάξει πια. 
Τα μισά θα γίνουν Ένα.
Και η αφετηρία θα είσαστε πια εσείς." 


Πέρα από τον εαυτό μου, πάνω από μένα, είναι εκείνη.
Το παρελθόν μου, το μέλλον μου, η στιγμή μου κι η ανάσα μου.
Το Duende μου.
Θα την Αγαπώ αέναα..
Κι αν μ'αγαπάει, θα αγαπώ και μένα.

...και η αφετηρία είμαστε πια εμείς.

30 marzo 2019

Κι ύστερα έπαψαν να υπάρχουν όλοι οι άλλοι. 
Δεν χρειαζόμασταν πια τις γνώμες τους.

Δεν είχαμε χώρο για κανέναν άλλο. 
Πλέον τα μαθαίναμε όλα από την αρχή. 
Χωρίς να καταβάλλουμε προσπάθεια. 
Δεν είχαμε χάρτες και πυξίδα. 
Δεν σχεδιάζαμε. 
Σαν ανάλαφρα σύννεφα αιωρούμασταν στον αέρα. 
Σαν τον καιρό κι εμείς, ζούσαμε δυο ζωές. Όταν μας χώριζαν ερχόταν ο χειμώνας και όταν συναντιόμασταν κοιτούσαμε τον ήλιο.

Την είχα φανταστεί πολλές φορές. Μα την συνάντησα για πρώτη φορά στη ζωή μου το φθινόπωρο. Πάνω της καθρεφτιζόταν όλη η εποχή. Σχεδόν τη φορούσε.
Γρήγορα, χωρίς να το καταλάβουμε, με ένα τσακ του χρόνου, φτάσαμε στην εαρινή ισημερία.
Και πάλι.. Σε παρατηρώ... Πώς φοράς κι αυτήν την εποχή.. Και πόσο πολύ σου πάει..

Κι αν ίσως αλλάζει η εποχή κι ο χρόνος, καμιά σημασία δεν έχει. Αυτοί οι δυο ήταν από πάντα μαζί. Προσδιορισμένοι να συναντιούνται ξανά και ξανά.. 
στο άπειρο.. 
και κάπου.. στο χωροχρόνο.. θα τους δείτε να χορεύουν αγκαλιασμένοι..



-  Σε πόσες ζωές με συνάντησες;
-  Σε πόσες θα σε συναντώ;
-  Μην απαντάς σε ερώτηση..με ερώτηση!
-  Γιατί;
-  Δεν είναι σωστό. Είναι αγενές.
-  Αν γυρεύεις την απάντηση, ψάξε στις αναμνήσεις σου.
-  Δεν έχω αναμνήσεις. Δεν θυμάμαι τίποτα. 
-  Τίποτα που να αξίζει ως ανάμνηση;
-  Ίσως.. ίσως μερικές από όταν ήμουν παιδί. Μα είναι κίτρινες, παλιές, σαν πολυκαιρισμένο φιλμ.
-  Θα γίνω εγώ οι αναμνήσεις σου. Ζωντανές, χρωματιστές. Θα είμαι το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον.
-  Αφού δεν έχω παρελθόν, θέλω το δικό σου. Σε θέλω από πάντα. Σε θέλω και τότε. Από όποτε υπήρξες!
-  Μαζί υπήρξαμε. Από πάντα. Ποτέ δεν υπήρξα μόνος μου.
-  ...
-  ...
-  Την αιωνιότητα ψάχνουμε ο ένας μέσα από τον άλλο.. περίεργό μου πλάσμα.
-  Και το χρόνο σταματάμε όταν κοιταζόμαστε.
-  Τι βλέπεις μέσα στα μάτια μου;
-  Βλέπω όλη την υπόλοιπη ζωή μας. Κυρίως όμως, δεν βλέπω την αντανάκλαση αυτού του κόσμου. Άλλοι κόσμοι καθρεφτίζονται εκεί μέσα. Δικοί μας. Μόνο.
-  Δικοί μας. Μόνο.

30 marzo 2019

το άθλιο δωμάτιο του κόσμου

ποιος καταστρέφει τα παραμύθια;
ποιοι δεν πίστεψαν ποτέ στα ξωτικά;
γιατί οι άνθρωποι φιλιούνται για πλάκα;
γιατί τα χάδια δεν αφήνουν πια αποτυπώματα;

αν οι αναμνήσεις είχαν υπόσταση, θα σας αναγνώριζαν;


Κοιτάει από πάνω αυτό το περίεργο, το αχανές δωμάτιο του κόσμου.
Είναι ασφυκτικά γεμάτο από αυτά τα πλάσματα. Ένα τεράστιο κενό μέσα τους.
Τους παρακολουθεί. Πού πηγαίνουν, από πού έρχονται, τι λένε, τι ζητούν, πώς περνούν το χρόνο τους.
Ώρες ώρες αναρωτιέται αν λειτουργούν οι αισθήσεις τους.. και σε ποιο βαθμό.
Φαίνεται πως τα παιδιά τους γεννιούνται πλέον τυφλά.
Άλλες φορές πάλι, πιστεύει πως δεν είναι τίποτα άλλο από ανούσιες, αχνές σκιές.
Καμιά φορά τους λυπάται, μα όταν παίρνει στα χέρια του τον μεγεθυντικό φακό για να τους εξετάσει ενδελεχώς, το συναίσθημα της φρίκης τον κατακλύζει.

Ένα ενυδρείο με ψάρια. Μια μεγάλη γυάλα με νερό. τοξικό.
Περιορισμένη ορατότητα.
Φταίει που δεν βλέπουν ουρανό.

Ίσως μια ομίχλη θα μπορούσε να τους σώσει. Να τους πνίξει.