Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

πάντα οι άλλοι φταίνε..μικρή μου!

Μπαίνει στο δωμάτιο.
Κάθεται στην καρέκλα μπροστά από τον καθρέφτη.
Αρχίζει να αφαιρεί το μακιγιάζ από το πρόσωπό της.
Της φαίνεται ατελείωτη η διαδικασία.
Μπογιές, μάσκαρα, πούδρα.
Βαμβάκι, γαλάκτωμα, νερό.
Επιτέλους τελείωσε. Ξέβαψε τελείως. Το πρόσωπό της έγινε αόρατο.
Μακάρι να μπορούσε να δει την τρομακτικά κενή έκφρασή της στον καθρέφτη.
Σηκώνεται από την καρέκλα και ξεντύνεται.
Το φόρεμά της στο πάτωμα. Το σώμα της ανυπόστατο.
Ούτε σώμα έχει πια.
Το φόρεμά της ήταν τελικά..γεμάτο από τίποτα.
Δεν φταίει αυτή.
Είναι σίγουρη πως δεν φταίει αυτή.
Κάθε φορά που τον συναντά, το ίδιο συμβαίνει.
Του γεμίζει το κενό του, το οικειοποιείται, το κάνει δικό της και το φοράει.

Ψύχωση ή επιλογή?

(μια νύχτα, εν μέσω ύπνου βαθύ, σε άκουσα που παραμιλούσες. Τρεις λέξεις επαναλάμβανες μόνο: οι άλλοι φταίνε... οι άλλοι φταίνε... οι άλλοι φταίνε...   υποσυνείδητο? ασυνείδητο? υποκρισία και εθελοτυφλία συνειδητή? 
όταν ξυπνήσεις, ρώτα το υπερεγώ σου..και θα σου απαντήσει. είμαι σίγουρος.).

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου