πάλι μ'άφησα μονάχο

εγώ

βήμα αργό

διαβάτης δίχως προσανατολισμό

 κουτσά φαντάσματα με προσπερνούν

άραγε που να πηγαίνουν?

ποια γλώσσα να μιλούν και ποια καταλαβαίνουν?

ας με λυπούνται όσο τα λυπάμαι

κι αν μ'αγνοούν

ποιος νοιάζεται?

είδα κι αυτούς που αγαπάνε 

κρύβονται κάτω από μαύρες ομπρέλες

 ξυπόλυτοι σαν περπατούν

...