Διαβάζοντας για μια εκδρομή στην Ισπανία, θυμήθηκα έναν τύπο - φίλο μακρινό και χαμένο από χρόνια - που σε ένα από τα πολλά ταξίδια του αποφάσισε να το παίξει θρησκευόμενος.
Μου είχε πει λοιπόν, πως ένα απόγευμα, είχε μπει σε μια μεγαλοπρεπή μητρόπολη και γονάτισε να προσευχηθεί.
Προσευχήθηκε για όλους και για όλα. Για την οικογένειά του και τ'ανίψια του, για τους φίλους και τις ερωμένες του, για τα παιδιά που πεινούν, για τον κυριακάτικο αγώνα, για την γιαγιά του που χαροπάλευε σ'ένα νοσοκομείο χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, για τα χρήματα που του έλειπαν, ακόμα και για τις καιρικές συνθήκες κατά τη διάρκεια των θερινών του διακοπών.
Μου εκμυστηρεύθηκε ταυτόχρονα, την ντροπή και την αηδία που ένιωσε -λίγες στιγμές αργότερα- για τον εαυτό του, για την μητρόπολη, για τον θεό, για το δούναι και λαβείν της ανθρώπινης φύσης.
Πρόσθεσε επίσης πως παρόλο που δεν συμφώνησε και δεν θα συμφωνούσε ποτέ με την αθεΐα μου, πλέον απαγόρευε στον εαυτό του να με ξανακρίνει και να με επιπλήξει γι'αυτήν.
Αρκετούς μήνες μετά από εκείνη τη συζήτηση, έλαβα ένα γράμμα από τον φίλο μακρινό και χαμένο πλέον από χρόνια. Μου έγραφε από την άλλη μεριά της γης, από τόπο με διαφορετικό ήλιο, διαφορετικά ζώα, διαφορετικά φυτά, διαφορετικούς ανθρώπους.
Στο υστερόγραφο μου υπενθύμιζε:
όταν καταφέρεις και καθίσεις σιωπηλός, μόνος σου, εσύ και ο εαυτός σου για δέκα λεπτά, χωρίς να ξυπνήσουν τα χειρότερα ελαττώματά σου, τότε δεν χρειάζεται να πιστεύεις πουθενά.
Μου είχε πει λοιπόν, πως ένα απόγευμα, είχε μπει σε μια μεγαλοπρεπή μητρόπολη και γονάτισε να προσευχηθεί.
Προσευχήθηκε για όλους και για όλα. Για την οικογένειά του και τ'ανίψια του, για τους φίλους και τις ερωμένες του, για τα παιδιά που πεινούν, για τον κυριακάτικο αγώνα, για την γιαγιά του που χαροπάλευε σ'ένα νοσοκομείο χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, για τα χρήματα που του έλειπαν, ακόμα και για τις καιρικές συνθήκες κατά τη διάρκεια των θερινών του διακοπών.
Μου εκμυστηρεύθηκε ταυτόχρονα, την ντροπή και την αηδία που ένιωσε -λίγες στιγμές αργότερα- για τον εαυτό του, για την μητρόπολη, για τον θεό, για το δούναι και λαβείν της ανθρώπινης φύσης.
Πρόσθεσε επίσης πως παρόλο που δεν συμφώνησε και δεν θα συμφωνούσε ποτέ με την αθεΐα μου, πλέον απαγόρευε στον εαυτό του να με ξανακρίνει και να με επιπλήξει γι'αυτήν.
Αρκετούς μήνες μετά από εκείνη τη συζήτηση, έλαβα ένα γράμμα από τον φίλο μακρινό και χαμένο πλέον από χρόνια. Μου έγραφε από την άλλη μεριά της γης, από τόπο με διαφορετικό ήλιο, διαφορετικά ζώα, διαφορετικά φυτά, διαφορετικούς ανθρώπους.
Στο υστερόγραφο μου υπενθύμιζε:
όταν καταφέρεις και καθίσεις σιωπηλός, μόνος σου, εσύ και ο εαυτός σου για δέκα λεπτά, χωρίς να ξυπνήσουν τα χειρότερα ελαττώματά σου, τότε δεν χρειάζεται να πιστεύεις πουθενά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου