δεν φταίνε τα φεγγάρια..

 Όχι φίλε μου, όχι. Σίγουρα δεν φταίνε τα φεγγάρια. Σου το λέω εγώ που το ξέρω πια καλά.

μου είπε, βγάζοντας ένα ακόμη τσιγάρο από το πακέτο της.
το άναψε και συνέχισε..

εγώ υπήρξα με τα φεγγάρια.
ένα φεγγάρι ήμουν για σένα,
ένα άλλο, πιο φωτεινό, για κάποιον άλλο,
ένα σκοτεινότερο γι'αυτόν που μας ακούει τώρα.
Υπήρξα που λες, μόνο με τα φεγγάρια, μα καθόλου δεν πείστηκα ποτέ μου πως είχα δίπλα μου αστέρια.
Κι ας μοίραζα φως! Φως άπλετο, διάχυτο, πολλές φορές εκτυφλωτικό. 
Αστέρια πάντως γύρω μου δεν νομίζω να πρόσεξα ποτέ μου.
Ένα φεγγάρι φίλε μου μοναχικό.
Ένα για τον καθένα και τίποτα για μένα.

σταμάτησε απότομα να μιλά, όπως όταν σβήνουν τα φώτα και πέφτει απόλυτο σκοτάδι.
έτσι όπως την κοίταζα, μου φάνηκε πως άλλαζε χρώμα, πως γινόταν γκρίζα, σκοτεινότερη.
θα έπαιρνα σχεδόν όρκο πως ο καπνός που ξεφυσούσε ήταν κατάμαυρος και είχε γεύση πίκρας.
κι έπειτα από λίγο συνέχισε..

Καμιά φορά σκέφτομαι πως υπάρχει ένας συλλέκτης φεγγαριών, ο οποίος θα με δει και θα δώσει ιδιαίτερη σημασία στην παρουσία μου. Θα του είμαι ποθητή μέχρι να μ'αποκτήσει και δεν θα είμαι ένα ακόμη φεγγάρι γι'αυτόν. Κι έτσι θα μείνω για πάντα στη συλλογή του, αυτόφωτη και ασφαλής.

με κοίταξε, χαμογέλασε κάπως βιαστικά και σηκώθηκε. έβγαλε από το πορτοφόλι της ένα χαρτονόμισμα και το άφησε δίπλα από το άδειο της πακέτο. έβαλε το πανωφόρι της, μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο και στράφηκε προς την έξοδο. κάνοντας δυο βήματα και πριν κλείσει η πόρτα πίσω της, κοντοστάθηκε και αντί για καληνύχτα μου είπε..
όχι φίλε μου. όχι. σίγουρα δεν φταίνε τα φεγγάρια...