Τετάρτη 27 Ιουνίου 2018

ξεκόλλησαν;; συμφώνησαν.

τον άκουγα λιγάκι έκπληκτος:

« ...κι όταν φτάσαμε τελικά στο νερό, βρέξαμε λίγο τα πόδια μας, μα δεν αποφασίσαμε να κολυμπήσουμε. ίσως γιατί τέτοιο νερό αλμυρό πρώτη φορά συναντούσαμε.
και περνούσε ο χρόνος.. και μεις το μόνο που κάναμε ήταν να τριγυρνάμε στη στεριά. αγκαλιά.
γύρω γύρω σ'εκείνο το κομμάτι γης.
γύρω γύρω από τους εαυτούς μας.
γύρω γύρω όλοι.. όλα.. ίδια..

κι ύστερα, ο ένας άρχισε να κουβαλάει τον άλλον.
εγώ κουβαλούσα τις ανασφάλειες της..
εκείνη κουβαλούσε την ματαιοδοξία μου..
μα κι οι δυο λυγίζαμε υπό το βάρος του σημαντικού. του σημαντικού εαυτού. αυτού, που δεν αποφάσισε ποτέ να κολυμπήσει.

αργότερα, όταν προσπαθούσαμε να φανταστούμε τη ζωή μας στο μέλλον, δεν βλέπαμε τίποτα. τύφλα.
κι όταν αναπολούσαμε το παρελθόν, μας άφηνε μια άγνωστη αίσθηση υγρού και αλμυρού μαζί.
φυσικά προσποιούμασταν κι οι δυο τους ανήξερους. βόλευε. πρόσκαιρα. γιατί εκείνη η αίσθηση της αλμύρας, με τον καιρό πίκρισε.

αναλογιζόμενος όλη αυτή την ιστορία που διήρκεσε μερικά τέρμινα, δεν παραγνωρίζω ούτε τις στιγμές ευτυχίας, ούτε την πικρή γεύση που μας άφησε.
κυρίως όμως στέκομαι στο πιο σημαντικό απ'όλα.
και το πιο σημαντικό ήταν πως πάντα συμφωνούσαμε.
συνήθως υπάρχουν περισσότεροι από ένας τρόποι να βλέπεις τα πράγματα.
εμείς δεν τα είδαμε με κανέναν τρόπο.
ή δεν θέλαμε να τα δούμε.
συμφωνήσαμε. »


2 σχόλια: