Εκείνη και αυτή.

Εκείνη ταξίδεψε. Είδε μέρη διαφορετικά. Κουράστηκε.

Δεν έφταιγαν οι δρόμοι, ούτε και οι τόποι.

Εκείνη αγάπησε. Μπήκε σε ψυχές διαφορετικές. Κουράστηκε.

Δεν έφταιγαν οι άνθρωποι, ούτε και τα πάθη τους.

Εκείνη έζησε. Έκανε το χατήρι των αισθήσεων. Κουράστηκε.

Δεν έφταιγε ο πόθος, ούτε η χαρά κι η λύπη.

Αυτή κολυμπούσε ακόμα, ναι. Μα όχι σε θάλασσα βαθιά.

Σε λίμνη μικρή, ρηχή και ασφαλή, έλουζε τα μαλλιά της.

Αυτή ταξίδευε ακόμα, ναι.  Έμπαινε σε βαγόνια παλιά, πολυκαιρισμένα.

Τέτοια που.. ποτέ δεν ξεκινούσαν.

Αυτή ερωτευόταν ακόμα, ναι. Μα ήταν έρωτες κρυμμένοι μέσα στις ταινίες που παρακολουθούσε τα βράδια. Έρωτες δοσμένοι. Ούτε καν δανεικοί.

Αυτή - επειδή ρωτήσατε - τελικά ζούσε, ναι. Πότε προσπαθούσε να πιάσει τα κύματα , πότε χοροπηδούσε πάνω σε λευκά ανάλαφρα σύννεφα.

Εκείνη και αυτή. 

Ένα πρόσωπο που αλλάζει.

Αν την ρωτούσα, θα μου έλεγε πως "όταν συμμετέχεις στη ζωή, δεν τη βλέπεις και τόσο καθαρά.

Είτε σε παρασέρνει ο πόνος, είτε η χαρά. Ζήσε λιγάκι απομακρυσμένα, ανεπιτήδευτα, αδιάφορα, χωρίς να ζητάς, το τίποτα μόνο να περιμένεις".

https://www.yatzer.com/shirley-visions-of-reality-edward-hopper/slideshow/1
Photo by Jerzy Palacz