Μέρα όμορφη τις πάπιες ταΐσαμε, σινεμά και σπιτάκι μετά

Κάθε Σεπτέμβρη η ίδια ιστορία.
Η γη θα γίνει κόκκινη.
Η θεωρία θα γίνει πράξη.
Η πράξη θα μοιάζει με πέτρα.
Μέχρι η φωτιά να ζυμωθεί καλά και να φέρει με τη σειρά της πράσινη πόα και κίτρινους ήλιους.
Κάθε Σεπτέμβρη οι ίδιες φιλοδοξίες. Κάλπικες υποσχέσεις. Τίποτα το απτό. Μόνο λέξεις.

Μου θυμίζει εκείνη την τύπισσα που μιλάει με τα χέρια. Που το κάνει ασυναίσθητα για να μην καταλάβουμε τίποτα από όσα συμβαίνουν μέσα της. Που κρύβεται πίσω από τις λέξεις και από τις αγχωμένες  κινήσεις των χεριών της.

Αυτά σκεφτόμουν χθες, όταν επέστρεφα από μια ακόμη μνημόσυνη επανάσταση.
Ευτυχώς αυτές οι σκέψεις διακόπηκαν, όταν άκουσα κάποιους πιθήκους να γελούν, όρθιοι έξω από ένα ποτοπωλείο.
Η επόμενη σκέψη μου είχε να κάνει με την εξέλιξη των ζώων και με το θαυμάσιο γεγονός πως διαθέτουν νοημοσύνη και ικανότητες επικοινωνίας.


Ένας φίλος που είχα συναντήσει κάποτε στην Άνω Βρετάνη, μου είχε πει σε άπταιστα γαλλικά(sic), πως "η επιθυμία τους είναι που πάσχει και όχι η λογική τους". Η αναφορά του, είχε να κάνει με κάποιο είδος όρθιων-δίποδων ζώων που κατοικούν διάσπαρτα σε αυτόν τον πλανήτη και σπαταλούν ασκόπως το πολύτιμο οξυγόνο που..τόσο έχουν ανάγκη όλα τα υπόλοιπα έμβια όντα.