fair play (παράπλευρη απώλεια)

Όπως το είχα δει τότε:

Με είδε ως στόχο. 

Με σημάδεψε.

Με πέτυχε.

Μια καθαρή νίκη.

Κι έτσι όπως ήμουν ανάσκελα στο χώμα, στάθηκε από πάνω μου, με κοίταξε υποτιμητικά και με βάφτισε "παράπλευρη απώλεια".

Με κατεδάφισε "κατά λάθος"! είπε αργότερα σε φίλους.

Θα μπορούσε απλά να παραδεχτεί τον οικτρό θρίαμβό της. 

Μα δεν το έκανε. Γιατί ήξερε πως μια νίκη ή μια ήττα, προϋποθέτει συνήθως και έναν δεύτερο γύρο.

Και δεύτερο γύρο, δεν θέλει ποτέ ο νικητής..

Όπως το βλέπω τώρα: 

Είναι αδύνατο να κοιτάμε μέσα από τα μάτια του άλλου.

Είναι μάταιο να παίζουμε μόνοι μας, ένα παιχνίδι για δύο.

Είναι ξεκαρδιστικό, να πιστεύουμε ότι έστω και για ένα δευτερόλεπτο "συνδεθήκαμε" και γίναμε ένα. 

Είναι ξεκαρδιστικό, μα δεν γελάω. Είναι που έφτιαξα έναν κυνικό και τον φυλάκισα μέσα μου.

Ένας παίκτης, που ξέρει να στοχεύει άριστα, που κατέχει την τέχνη της κατεδάφισης, που έχει την ικανότητα να καταφέρνει άρτιες νίκες, είναι αδύνατο να δημιουργεί παράπλευρες απώλειες.

Υπάρχουν τέτοιοι παίκτες. Βρείτε τους! 

Κι αν τους συναντήσετε και παίξετε μαζί τους έστω και για λίγο, ένα είναι το σίγουρο: όπως και να διεξαχθεί το παιχνίδι, ο νικητής θα παραμείνει νικητής από άποψη και ο νικημένος δεν θα αλλάξει το όνομά του σε "παράπλευρη απώλεια".

fair play