το άθλιο δωμάτιο του κόσμου

ποιος καταστρέφει τα παραμύθια;
ποιοι δεν πίστεψαν ποτέ στα ξωτικά;
γιατί οι άνθρωποι φιλιούνται για πλάκα;
γιατί τα χάδια δεν αφήνουν πια αποτυπώματα;

αν οι αναμνήσεις είχαν υπόσταση, θα σας αναγνώριζαν;


Κοιτάει από πάνω αυτό το περίεργο, το αχανές δωμάτιο του κόσμου.
Είναι ασφυκτικά γεμάτο από αυτά τα πλάσματα. Ένα τεράστιο κενό μέσα τους.
Τους παρακολουθεί. Πού πηγαίνουν, από πού έρχονται, τι λένε, τι ζητούν, πώς περνούν το χρόνο τους.
Ώρες ώρες αναρωτιέται αν λειτουργούν οι αισθήσεις τους.. και σε ποιο βαθμό.
Φαίνεται πως τα παιδιά τους γεννιούνται πλέον τυφλά.
Άλλες φορές πάλι, πιστεύει πως δεν είναι τίποτα άλλο από ανούσιες, αχνές σκιές.
Καμιά φορά τους λυπάται, μα όταν παίρνει στα χέρια του τον μεγεθυντικό φακό για να τους εξετάσει ενδελεχώς, το συναίσθημα της φρίκης τον κατακλύζει.

Ένα ενυδρείο με ψάρια. Μια μεγάλη γυάλα με νερό. τοξικό.
Περιορισμένη ορατότητα.
Φταίει που δεν βλέπουν ουρανό.

Ίσως μια ομίχλη θα μπορούσε να τους σώσει. Να τους πνίξει.