30 marzo 2019

Κι ύστερα έπαψαν να υπάρχουν όλοι οι άλλοι. 
Δεν χρειαζόμασταν πια τις γνώμες τους.

Δεν είχαμε χώρο για κανέναν άλλο. 
Πλέον τα μαθαίναμε όλα από την αρχή. 
Χωρίς να καταβάλλουμε προσπάθεια. 
Δεν είχαμε χάρτες και πυξίδα. 
Δεν σχεδιάζαμε. 
Σαν ανάλαφρα σύννεφα αιωρούμασταν στον αέρα. 
Σαν τον καιρό κι εμείς, ζούσαμε δυο ζωές. Όταν μας χώριζαν ερχόταν ο χειμώνας και όταν συναντιόμασταν κοιτούσαμε τον ήλιο.

Την είχα φανταστεί πολλές φορές. Μα την συνάντησα για πρώτη φορά στη ζωή μου το φθινόπωρο. Πάνω της καθρεφτιζόταν όλη η εποχή. Σχεδόν τη φορούσε.
Γρήγορα, χωρίς να το καταλάβουμε, με ένα τσακ του χρόνου, φτάσαμε στην εαρινή ισημερία.
Και πάλι.. Σε παρατηρώ... Πώς φοράς κι αυτήν την εποχή.. Και πόσο πολύ σου πάει..

Κι αν ίσως αλλάζει η εποχή κι ο χρόνος, καμιά σημασία δεν έχει. Αυτοί οι δυο ήταν από πάντα μαζί. Προσδιορισμένοι να συναντιούνται ξανά και ξανά.. 
στο άπειρο.. 
και κάπου.. στο χωροχρόνο.. θα τους δείτε να χορεύουν αγκαλιασμένοι..



-  Σε πόσες ζωές με συνάντησες;
-  Σε πόσες θα σε συναντώ;
-  Μην απαντάς σε ερώτηση..με ερώτηση!
-  Γιατί;
-  Δεν είναι σωστό. Είναι αγενές.
-  Αν γυρεύεις την απάντηση, ψάξε στις αναμνήσεις σου.
-  Δεν έχω αναμνήσεις. Δεν θυμάμαι τίποτα. 
-  Τίποτα που να αξίζει ως ανάμνηση;
-  Ίσως.. ίσως μερικές από όταν ήμουν παιδί. Μα είναι κίτρινες, παλιές, σαν πολυκαιρισμένο φιλμ.
-  Θα γίνω εγώ οι αναμνήσεις σου. Ζωντανές, χρωματιστές. Θα είμαι το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον.
-  Αφού δεν έχω παρελθόν, θέλω το δικό σου. Σε θέλω από πάντα. Σε θέλω και τότε. Από όποτε υπήρξες!
-  Μαζί υπήρξαμε. Από πάντα. Ποτέ δεν υπήρξα μόνος μου.
-  ...
-  ...
-  Την αιωνιότητα ψάχνουμε ο ένας μέσα από τον άλλο.. περίεργό μου πλάσμα.
-  Και το χρόνο σταματάμε όταν κοιταζόμαστε.
-  Τι βλέπεις μέσα στα μάτια μου;
-  Βλέπω όλη την υπόλοιπη ζωή μας. Κυρίως όμως, δεν βλέπω την αντανάκλαση αυτού του κόσμου. Άλλοι κόσμοι καθρεφτίζονται εκεί μέσα. Δικοί μας. Μόνο.
-  Δικοί μας. Μόνο.

30 marzo 2019