όταν περνάς απ'το μυαλό μου.. (Μ)

Τώρα που έφυγαν οι υπόλοιποι και  έμεινα μόνος, βρήκα την ευκαιρία να ξαπλώσω κάτω.

Δεν σκέφτομαι  κάτι συγκεκριμένο. Με κλειστά μάτια καταφέρνω να χαλαρώσω. 

Μα όταν τα ανοίγω..

κοιτώντας όλα αυτά τα φωτεινά στολίδια εκεί ψηλά, αυτό που ξεχωρίζω είναι οι πλειάδες. 

Και μέσα σε αυτές..εσύ.

Εσύ, που λένε πως λάμπεις λιγότερο από τις υπόλοιπες γιατί παντρεύτηκες θνητό. 

Εσύ, που με γυμνό μάτι είσαι η πιο δυσδιάκριτη από όλες τις υπόλοιπες. Μα όχι! Δεν έχουν δίκιο.  Όταν σε πρωτοσυνάντησα -τότε που το αστέρι σου έδυε στην αρχή του χειμώνα- η λάμψη σου ήταν εκτυφλωτική για τα δικά μου μάτια.

Άραγε να είσαι εσύ που υφαίνεις αυτή τη θαμπή, τη διάχυτη νεφελώδη ύλη που περιβάλλει ολοκληρωτικά τον αστερισμό? 

Αν κρίνω από την σύντομη  γνωριμία μας, τις έωλες υποσχέσεις σου, τις θολές απαντήσεις σου, την αμήχανη σιωπή σου, ίσως να προκύπτει η απάντηση.

Κοιτώντας όλα αυτά τα φωτεινά στολίδια εκεί ψηλά, σκέφτομαι πως το κρίμα δεν είναι που δεν θα σε ξανασυναντήσω όταν θα βγαίνεις από την ανατολή, στις αρχές του καλοκαιριού. 

Αυτό το τακτοποίησα μέσα μου εδώ και καιρό.

Αν υπάρχει όμως κάτι που ακόμη δεν λέω να δεχτώ, είναι το ότι απέχεις από μένα εκατοντάδες έτη φωτός..

...και ένα συμπαντικό κενό που προσποιούμαι πως το γεμίζω!

Κλείνω πάλι τα μάτια μου και κάνω πως δεν σκέφτομαι  τίποτα συγκεκριμένο.