κάθε δυο χρόνια

Σαν κάποιους παλιούς φίλους, που τους συναντάς μια φορά στα δυο χρόνια. Και με την πρώτη ματιά βλέπεις πώς σημαδεύει ο χρόνος τα πρόσωπά τους.

Έτσι κι αυτή. Όποτε την συναντούσε τυχαία, όλο και πιο άσχημη την έβρισκε. Όλο και πιο γερασμένη. Και όσο περνούσαν τα χρόνια, αυτές οι τυχαίες συναντήσεις ήταν η επιβεβαίωση που έψαχνε από καιρό. Ήταν οι αφορμές για να κουνάει το κεφάλι  επιδοκιμαστικά μπροστά στον καθρέφτη του, αναγνωρίζοντας στον εαυτό του ότι έκανε τη σωστή επιλογή κάποτε. Ότι διάλεξε την σωστή πορεία.

Όχι. Μην τον παρεξηγείτε. Δεν ήταν επιφανειακός από πάντα. Απλά τον είχε συνεπάρει το είδωλό του. Οι κακές γλώσσες έλεγαν πως τα τελευταία χρόνια, είχε ερωτευτεί παράφορα τον εαυτό του. Μπορεί και να είχαν δίκιο.

Εγώ όμως που ξέρω, σωστό είναι να σας πω... πως μια φορά ερωτεύτηκε αληθινά με την ψυχή και το μυαλό του. Και δεν το άντεξε που έστριψε λάθος.