κάθονται σε ένα τραπέζι απέναντί μου. η μια αντίκρυ στην άλλη. φορούν καπέλα περίεργα κι οι δυο τους. κοιτάζονται και μιλούν. χειρονομούν. είναι τόσο κοντά μου, που ακούω τι λένε. καταλαβαίνω ότι δεν έχουν να πουν τίποτα η μία στην άλλη. μιλάει η καθεμιά για τον εαυτό της. ξεφορτώνει η καθεμιά τον καημό της. εναλλάξ.
αν πρέπει να υπολογίσω το ανακουφιστικό του πράγματος, δεν νομίζω πως το καταφέρνουν. με τον ίδιο καημό θα σηκωθούν από το τραπέζι, με αυτόν που ήρθαν κι έκατσαν. ούτε θα κλέψουν λίγο από τον καημό του άλλου, ούτε θα χαρίσουν λίγο από τον δικό τους. μία η άλλη.. όσο διαρκεί ένας καφές και τρία τσιγάρα.
τις ακούω και καταλαβαίνω πως ούτε τα μισά, από αυτά που έχουν μέσα τους, δεν ξεδιπλώνουν.
φαίνεται στις γκριμάτσες τους. στις φάτσες που φορούν. αποτέλεσμα χρόνιας προσπάθειας οι φάτσες που φορούν. βαρύ το τίμημα. πολλοί οι λογαριασμοί. μισόκλειστοι.
μα είναι και μια άλλη. αυτή που κάθεται πάντα μόνη της. κοιτά μόνο μέσα στο φλιτζάνι που κρατά.
φοράει κι αυτή καπέλο. γι' αυτήν δεν ξέρω να σας πω τίποτα.
αν πρέπει να υπολογίσω το ανακουφιστικό του πράγματος, δεν νομίζω πως το καταφέρνουν. με τον ίδιο καημό θα σηκωθούν από το τραπέζι, με αυτόν που ήρθαν κι έκατσαν. ούτε θα κλέψουν λίγο από τον καημό του άλλου, ούτε θα χαρίσουν λίγο από τον δικό τους. μία η άλλη.. όσο διαρκεί ένας καφές και τρία τσιγάρα.
τις ακούω και καταλαβαίνω πως ούτε τα μισά, από αυτά που έχουν μέσα τους, δεν ξεδιπλώνουν.
φαίνεται στις γκριμάτσες τους. στις φάτσες που φορούν. αποτέλεσμα χρόνιας προσπάθειας οι φάτσες που φορούν. βαρύ το τίμημα. πολλοί οι λογαριασμοί. μισόκλειστοι.
μα είναι και μια άλλη. αυτή που κάθεται πάντα μόνη της. κοιτά μόνο μέσα στο φλιτζάνι που κρατά.
φοράει κι αυτή καπέλο. γι' αυτήν δεν ξέρω να σας πω τίποτα.
 |
| Edward-Hopper Automat 1927 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου