ανάμεσα σε δύο κόσμους

Αν ήμουνα φιλμ, θα ήμουν από αυτά που καίγονται και δεν μπορείς ποτέ να δεις τις φωτογραφίες.. εκείνες που αρνήθηκαν την μόνιμη αιχμαλωσία τους.
Αν η ζωή μου ήταν ταινία, θα ήταν ένα ατέρμονο pause. Όχι σε τυχαίες στιγμές. Το pause πάντα γίνεται σε συγκεκριμένο χρόνο.
Σήμερα ας πούμε. Όταν με ρώτησε, "και τι είπαμε πως κάνεις στη ζωή σου? εννοώ με τι ασχολείσαι?"... πριν πατήσω pause πρόλαβα να πω, "μισό λεπτό, έχω μια επείγουσα κλήση και επανέρχομαι".
Δεν είναι ποτέ προσχεδιασμένο το πάγωμα. Παγώνω όταν βρίσκομαι σε αμηχανία, ενίοτε σε αηδία.
Στην σελίδα 245, στην τελευταία παράγραφο, διάβασα το εξής: "Πάντα φοβόμουνα μήπως ήμουν λίγο-πολύ κενός. Μήπως δεν είχα κοντολογίς, κανένα σοβαρό λόγο να υπάρχω. Τώρα, βεβαιώθηκα έμπρακτα για το ατομικό μου τίποτα."
Τον κόσμο τον χώρισα στα δύο, πριν από μερικά χρόνια. Ανάμεσα στις δύο ανθρωπότητες, οι στιγμές που πατάω pause είναι πια ένα σχεδόν καθημερινό, άθλιο παιχνίδι. Δεν θέλω να υπάρχω στον κόσμο τους και όταν μου το θυμίζουν, παγώνω τη στιγμή. Και μετά την καίω.
Στον κόσμο τους νιώθω ένα τίποτα. Και αυτοί τίποτα είναι, απλά δεν έχουν βρει ακόμα το κλειδί που ανοίγει την θυρίδα του  αυτοσεβασμού.
Στον κόσμο μου είναι αλλιώς. Αυτοί παραμένουν τίποτα, προς μεγάλη μου λύπη. Μοιάζουν το ίδιο ξεπεσμένοι όσο και στον δικό τους κόσμο, μα εδώ, υπάρχει η ελπίδα να ανασυστηθούν.

Δεν είναι σύγκρουση δύο κόσμων. Ούτε συνύπαρξη.
Δεν είναι το ψεύτικο από τη μια και το αληθινό από την άλλη.
Δεν είναι θέμα αντίθεσης, μα ούτε και σύνθεσης.
Δεν είναι  pause αντί για stop.
Δεν είναι τίποτα.
Και αν είναι τίποτα, τουλάχιστον δεν έχει πιαστεί αιχμάλωτο σε κανένα καμένο φιλμ.