μα τι σου βρίσκουν πια?

φοβερός τύπος! πολλοί επιζητούν την παρέα του. πάρα πολλοί. δεν χωράνε με τίποτα στο ημερολόγιο όλοι αυτοί!
στην αρχή ένιωθε ένα βάρος. μετά έγινε αβάσταχτο. μετά άρχισαν να του τελειώνουν οι δικαιολογίες και τα ψέμματα. κι έπειτα, τους έγραψε όλους στ'αρχίδια του.
και χωρίς να αλλάξει τόπο παρακαλώ! ούτε πρόσωπο! ούτε αριθμό! απλά..στ'αρχίδια του.

και τον άφησαν ήσυχο..τελικά.  πάλι δεύτεροι ρε φίλε..
γιατί να καις τις ώρες σου με τους δεύτερους, όταν γνωρίζεις ότι είσαι τελευταίος?

άστους  να λένε πως τον έχει πιάσει μια μανία να το σκάει από παντού πια.
και ότι κρύβεται.
και ότι δεν είναι καλά αυτό τον καιρό.
και..και..και.. μέχρι να του ξανατηλεφωνήσουν, μπας και τους γεμίσει το, μόνιμα δεύτερο, κενό τους!

άσε τους δεύτερους να λένε..
αυτός αράζει με τους τελευταίους, σέρνεται και σέρνει. καταλαβαίνει. κι αυτό μόνο του αρκεί.

μου είπε πως αγαπάει μόνο αυτούς που καταλαβαίνουν. τους υπόλοιπους τους θεωρεί αναντίρρητα θλιβερούς και άθλιους.
"καταλαβαίνεις ποιους.." μου είπε.

"καταλαβαίνω.."  του είπα.