Κυριακή 5 Μαΐου 2013

ερωτήσεις κι (αν δεν) απαντήσεις

Κάθε φορά το ίδιο. Έχω σκεφτεί από πριν 158 απαντήσεις για κάθε μια από εκείνες τις απαίσιες (πλέον) ερωτήσεις της και κάθε φορά η ίδια αντίδραση. Σκύβω το κεφάλι και κοιτάω τα παπούτσια μου. Μετά εστιάζω στα κορδόνια τους και  φαντάζομαι πως γίνονται θηλιές. Δύο θηλιές που περνούν στα δυο μου χέρια. Τότε είναι που σκέφτομαι πως όχι να μιλήσω, αλλά ούτε να κουνήσω τα χέρια μου μπορώ πια. Τουλάχιστον, αν αντί να χαμηλώνω κάθε φορά το κεφάλι, αντιθέτως το σήκωνα ψηλά, ίσως να έβρισκα μια απάντηση στον ήλιο ή στα αστέρια. Όταν δεν έχεις μια φυσική απάντηση...εεε..δώσε μια υπερφυσική. Χαμένος για χαμένος στον κόσμο των ορθολογιστικών απαντήσεων, ρίξ'το στην τρέλα.
Για να πω την αλήθεια, δεν είναι πως ξεχνάω ή κοκαλώνω ή κομπλάρω μπροστά της.
Είναι πως εκείνη την στιγμή, καμιά απάντηση δεν μου φαίνεται απολύτως ταιριαστή. Και ναι.. οφείλω να το παραδεχτώ. Βαθιά μέσα μου πιστεύω πως υπάρχει μία και μοναδική απάντηση. Αποστομωτική, αδιαμφισβήτητη, απάντηση θρίαμβος! Μα βρίσκεται κάπου κρυφή και απρόσιτη. Ερμητικά κλειστή.
Μπορεί να υπάρχει ανάποδα γραμμένη σε έναν παλιό μαγικό καθρέφτη, σε μια γλώσσα ακατανόητη μεν, μα με τέλεια μουσικότητα δε.

Η λογική της και η βέβαιη γνώση της.
Οι αισθήσεις μου και η αβέβαιη γνώμη μου.



Ας το αφήσουμε καλύτερα το όλο θέμα να αιωρείται.. σαν σαπουνόφουσκα στον αέρα.
(κι αυτή είναι μία απάντηση)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου