το πλατύ χαμόγελο

..να μπω σε κόσμο σκοτεινό
ή πάλι να αγκαλιάσω..

χθες το βράδυ κάποια φορούσε -ομολογουμένως αρκετά επιτυχημένα- το πλατύ σου χαμόγελο.
πλησίασα για να κοιτάξω από πιο κοντά.
θα μπορούσες να ήσουν εσύ, σκέφτηκα.
μου πήρε ένα τέταρτο της ώρας για να σιγουρευτώ.
ήταν απλά ένα πλατύ χαμόγελο.
όχι "το πλατύ χαμόγελο"..

..να μπω σε κόσμο σκοτεινό
ή πάλι να αγκαλιάσω..

ένα μήλο μέσα στο μπώλ

μέρες μετράω
αυτό κάνω μόνο
δεν περιμένω κάτι
δεν έχω να πάρω καμιά απόφαση
δεν με μαγεύουν πια οι λέξεις
δεν ενοχλώ πλέον τη διαίσθησή μου
συνήθισα την αφθονία γύρω μου
πουθενά διανοητική διαδικασία
δεν καθυστερώ κανένα συναίσθημα
δεν αναπαριστάνω πια τίποτα

εκείνο το μήλο μόνο..εκείνο το κόκκινο το λαμπερό..
εκείνο που δεν δάγκωσα τότε..
και προσποιούμαι πως δεν υπήρξε ποτέ..
πόσο το μετάνιωσα!

ίσως εκεί να σταμάτησα και να μην το κατάλαβα
ίσως από τότε να άρχισα το μέτρημα. δεν ξέρω..
η σκιά μου πάντως δεν μ'ακολουθεί. την βλέπω ξοπίσω μου. δεν κινείται. δεν με πλησιάζει πια.

γέλασα όταν το σκέφτηκα

"Όταν εσύ πήγαινες, εγώ ερχόμουν".

όποτε μου λες αυτήν τη φράση, δεν απαντώ.
μάλλον γιατί δεν την καταλαβαίνω.
είμαι έξω από αυτό.
μόνο..σκέφτομαι από μέσα μου πως.. εσύ καλά έκανες και πηγαινοερχόσουν, μα εγώ απλά δεν θα πήγαινα ποτέ!
Γιατί από εκεί ξεκίνησα.
και τράβηξα παραπέρα.
ούτε πίσω κοίταξα, ούτε καν σκέφτηκα ποτέ τι σημαίνει το "πηγαινοέρχομαι".
μόνο μπροστά κοίταζα. και δίπλα μου.

Έπειτα ένα ισχνό, ίσως συμπονετικό, μειδίαμα σχηματίζεται στα χείλη μου.
μα πως μπορείς να συνδέεις την πορεία σου, με την δική μου?
πόσο θολώνει το μυαλό σου ώρες ώρες?
συνέχισε το "πηγαινέλα" σου και όταν ζαλίζεσαι καμιά φορά κάνε στην άκρη λίγο να ξαποστάσεις.
κι αν είσαι τυχερή, θα βρεθούν και κάνα δυο αθώοι και αφελείς καλόγεροι να σου δώσουν ένα ποτήρι νερό.. να ανασάνεις.

όπως ο ήλιος που βουτά μέσα στη θάλασσα

Όταν την είδε για πρώτη φορά, δεν του έκανε καμία εντύπωση.
Τις επόμενες μέρες που ακολούθησαν, διαπίστωσε ότι συνεχώς εμφανιζόταν μπροστά του.
Άρχισε να την "παρακολουθεί" από απόσταση. Δεν ήξερε γιατί. Απλή περιέργεια πιθανότατα.
Πίστευε ότι δεν χρειαζόταν να κάνει και πάρα πολλά για να την κατακτήσει. Αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού είχε παραβλεφθεί από εκείνη. Εκείνη ήταν που δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να κρύψει το ενδιαφέρον της για κείνον.
Δεν τον ένοιαζε και πολύ. Δεν ήταν από αυτούς που κολακεύονται από τέτοια. Ούτε έκανε συλλογή από γκόμενες.
Δεν ήταν συλλέκτης γενικώς. Ένιωθε πως όποιος συλλέγει, μετά βαραίνει, πνίγεται, αγχώνεται.
Συνέχισε όμως να την "παρακολουθεί" από απόσταση.

Με τον καιρό όμως, την πλησίαζε.. αργά - αργά. Δεν ήξερε γιατί. Μα μέρα με τη μέρα, καταλάβαινε πως είχε αυξήσει αισθητά τον ρυθμό που την πλησίαζε. Εκούσια? Δεν ήξερε να απαντήσει.
Και όσο πιο κοντά έφθανε, τόσο περισσότερο τον εντυπωσίαζε! Τί? Δεν μπορούσε να προσδιορίσει.

Πλέον,την σκεφτόταν συνέχεια. Τι είχε συμβεί?  Ό,τι και να 'ταν, ήταν σίγουρος πως την ήθελε.
Και έφτασε πολύ κοντά τελικά. Σε απόσταση αναπνοής.
Τόσο κοντά που δεν μπορούσε πια να την δει! Και ήξερε γιατί.Τόσο κοντά που δεν μπορούσε πια να εντυπωσιαστεί. Και ήξερε γιατί.

Για να δεις κάτι χρειάζεται απόσταση. Όσο περισσότερο πλησιάζεις κάπου, τόσο περισσότερο διαπιστώνεις πως δεν είναι αυτό που νομίζεις.

Και απογοητεύτηκε. Και δεν ήξερε γιατί.
Έμαθε όμως, πως το να κοιτάει κανείς από απόσταση έχει την μαγεία του μερικές φορές.
Και αποφάσισε, πως ο ήλιος, θα συνέχιζε να σβήνει μέσα στην θάλασσα.

σε παρατάω..

Θα κλείσω τις κουρτίνες και θα πω πως νύχτωσε.

Δυσάρεστη ιστορία. Ξαναδιαβασμένη.

Κλειδώνω και καταπίνω το κλειδί. Τόσο πολύ.

Τα ψέματα που λέγονται, αν σε κοιτάξει κανείς κατάματα καίγονται. Γίνονται ψέματα.

Δεν μπορώ να μας διασκεδάσω άλλο. Μπαίνω στην κατάψυξη για να τα παγώσω όλα.

Κλειστά και από δω.

Για όσο..

..alone and free..